Anoreksja

Bardzo się cieszę, że post o zaburzeniach odżywiania przypadł Wam do gustu. Dziś kilka słów o anoreksji. Przypominam, że jest to zaburzenie zwane inaczej jadłowstrętem psychicznym. Charakteryzuje się zaburzeniami w przyjmowaniu pokarmów podszytymi silnym lękiem przed przybraniem masy ciała, skutkujące niedowagą i wieloma innymi zaburzeniami psychosomatycznymi.

Anoreksja to powolne samobójstwo na raty ze szczególnym okrucieństwem bym powiedziała, gdyż jest to śmierć głodowa. Przy tej chorobie niszczy się powoli całe ciało, ale też psychikę. Zaczyna się, można powiedzieć: jak zwykle. Są osoby, które bardzo chcą się odchudzać no i zaczynają to robić tylko nie przestają. 

Skąd się bierze anoreksja? Ma wiele różnych przyczyn - jedne z nich to czynniki osobowe. Często Wam piszę, że emocji nie jesteśmy w stanie kontrolować, możemy je za to zajeść lub pod wpływem silnych uczuć przestać jeść. Jedzenie jest tym, co pozostaje w naszym polu decyzyjności. Mamy wpływ na to, co i ile jemy. Pokazuję Wam tu, że osoby, które borykają się z tym zaburzeniem, w swej osobowości mają taką silną potrzebę kontroli. Skoro jednego nie mogą to pokontrolują sobie coś innego. Co za tym idzie, większą skłonność do tego zaburzenia mają osoby z dążeniem do perfekcjonizmu, z wysokim bardzo poczuciem estetyki. Częściej można anoreksję zaobserwować u osób, które są wyczulone na drobiazgi, systematyczne i z dużym poczuciem obowiązku, za to z niskim poczuciem własnej wartości. Zwróćcie uwagę na fakt, że osoba, której mocno zależy  na opinii innych, będzie dążyła do jak najlepszego takiego obrazu siebie w oczach innych, bez względu na koszty. 

Do innych przyczyn anoreksji możemy zaliczyć przyczyny środowiskowe. To może być problem uzależnienia w rodzinie, przemocy, nadopiekuńczości u rodziców lub odrzucenia przez nich. To może być presja rówieśnicza, moda. 

Na anoreksję choruje statystycznie więcej kobiet niż mężczyzn. Może to być spowodowane kultem pięknej, szczupłej sylwetki promowanej przez kreatorów mody. Na szczęście powoli się to zmienia i świadomość zdrowego ciała trafia i na wybiegi. Zaburzenie to najczęściej zaczyna się około 13 -14 roku życia, ale później również.

Jak możemy rozpoznać, że ktoś może mieć anoreksję? Przede wszystkim nagły, szybki spadek masy ciała. Taka osoba nie będzie jadła w towarzystwie albo będzie udawała, że je. W rodzinie będzie można zaobserwować pochowane jedzenie w różnych, nieprzeznaczonych do tego miejscach, lub ślady po jedzeniu, np. kieszenie spodni, skarpetki. W rozmowie będzie przeważał duży lęk przed przytyciem, wyrzuty sumienia po zjedzeniu posiłku, eliminacja wielu różnych elementów diety. Normalnym jest to, że w czasie diety eliminuje się cukier, czy węglowodany, złe tłuszcze. Jednak przy anoreksji jest to bardzo restrykcyjne i więcej jest eliminacji niż rzeczywistego jedzenia. Zaczynają się obsesyjne, wyniszczające ćwiczenia fizyczne. Waga staje się centrum życia.

Niestety objawy widzimy dopiero w dość zaawansowanym stadium choroby.

Jak leczymy anoreksję? Są na to trzy sposoby: psychoterapia, farmakoterapia i leczenie żywieniowe. Proszę nie łudzić się, że to samo przejdzie, że się da bez pomocy osoby trzeciej. Proces leczenia jest długi i wymaga specjalistów.

Pamiętajcie, że każdy przypadek jest inny i proces leczenia, również się dobiera w zależności od potrzeb. Jeśli macie jakiekolwiek pytania lub wątpliwości zapraszam do kontaktu.